“Bij FNWI waren 140 docenten genomineerd. Zo’n groot aantal is mooi, omdat dat betekent dat studenten nadenken over hun waardering voor de manier van lesgeven door docenten. Het is heel leuk en een eer om deze verkiezing te winnen, maar het belangrijkste van zo’n competitie is toch dat het de aandacht vestigt op lesgeven en de kwaliteit daarvan.

Lesgeven heeft alleen zin als leren plaatsvindt. Ik ben van mening dat je als docent continu bezig moet zijn erachter te komen wat een student denkt en doet, waarom het goed gaat en waarom het fout gaat. Je moet continu in dialoog; vragen wat ze begrijpen, wat niet, en colleges daarop aanpassen. Als het te moeilijk is moet je een stapje terug, anders raak je ze kwijt. Samen een nieuw vertrekpunt vinden.”

“Ik spreek in termen van wij, wat het gevoel kweekt dat iedereen mee-bedenkt. Bijvoorbeeld ‘we,’ (in plaats van jullie) ‘moeten ons goed voorbereiden op het examen’. Ik vertel vooraf uit hoeveel vragen en welk type vragen het examen bestaat. Ik maak een overzicht van welke stof ze goed moeten kennen. Dat geeft hen meer vertrouwen. We bespreken het mid-term examen na afloop om van te leren. Als je met je mid-termexamen je eindcijfer kunt verhogen is dat een stimulans, maar het is vooral een toetsmoment dat duidelijk maakt wat nog extra voorbereiding vergt voor het final examen. Beoordeling is interactie aangaan en de juiste vragen stellen om de student verder te helpen. Ik probeer niet veroordelend te zijn en zeg altijd dat we samen een oplossing of strategie moeten bedenken.”

“Ik onthoud veel van wat studenten in de loop van de collegereeks zeggen over de lesstof en refereer daar ook aan. Dan zeg ik bijvoorbeeld: ‘Zoals Tom een paar weken geleden had verteld…’ Zo heeft iedere student zijn of haar eigen onderwerp waar ik ze mee aan spreek. Dat activeert ze en houdt ze scherp. Het is zo ook makkelijker om iemand aan te spreken. Zomaar actief een vraag stellen kan intimideren, maar op deze manier is het comfortabel en persoonlijk. Als iemand verlegen wordt, rol ik het terug naar de groep. Ik wil niet dat mensen met een gevoel van angst bij een college zitten. Als iemand iets doet wat ik niet prettig vind – bijvoorbeeld op zijn of haar telefoon kijken – stel ik een vraag die vak-gerelateerd is en maak er een grap over die slaat op het ongewenste gedrag, maar niet met de student te maken heeft. De volgende keer dat iemand op zijn of haar telefoon kijkt, hoef ik alleen maar de vakterm te noemen die ik de eerste keer heb gekoppeld aan die handeling en dan begrijpt iedereen het meteen en moet direct lachen. Door iets in een niet-persoonlijke context op te lossen, voelt niemand zich persoonlijk aangevallen en creëer je een veilige omgeving.”

“Ik gaf jarenlang les op gevoel. Toen ik de SKO ging doen kwam ik in theorie tegen wat ik in de praktijk al veel deed. Voor mij heeft lesgeven te maken met studenten motiveren. Hoe belangrijk motivatie is heb ik geleerd bij SKO. Er bleken motivatie-theoriën te bestaan. De Self-Determination theorie stelt dat je studenten motiveert door ze zelf na te laten denken hoe ze iets willen oplossen. Self-efficacy is ook belangrijk: bij studenten het geloof kweken dat ze het kunnen en ze de tools geven om het te doen – te denken ‘dit kan ik – het is misschien niet makkelijk en misschien heb ik hulp nodig – maar ik kan het’.  Ik probeer daarom in mijn colleges die veilige omgeving te creëren waar studenten dit kunnen ontwikkelen en durven te spreken en vragen te stellen.”

“Wat ik ook uit de motivatietheorie heb geleerd is dat het gevoel gezien te worden – ertoe doen – studenten motiveert. Relatedness heet dat. Ik leer daarom bij werkcolleges altijd zo snel mogelijk namen uit mijn hoofd. Als ik studenten elders tegenkom groet ik ze ook met hun naam. Ze zijn dan een persoon en geen nummer. Ik heb dat overigens 17 jaar geleden gezien bij een Ajax jeugdtrainer die een gast-training deed bij het team van mijn zoon. Het maakte enorme indruk op me dat hij binnen 15 minuten alle namen van het team uit zijn hoofd kende en de impact die het persoonlijk aangesproken worden had op die kinderen was groot. Dat de trainer van Ajax je naam kent creëert inclusiviteit. Dus toen dacht ik, dat ga ik ook doen in mijn colleges. De motivatietheorie bevestigde het belang hiervan.”

Terug naar Home